Гуканне
Паміж імі – возера. Яно раздзяляе іх, але і яднае. Побач толькі сумныя алені, ці, можа, яны і ёсць алені. Аленям ніхто не забараняе кахаць адзін аднаго. Гукае: “Дзе ты, мой любы? Не бачу цябе.” Адказвае: “Пацярпі, мой мілы! Бачу цябе, толькі не чую.” І словы іх лётаюць на аблоках над вадой і раствараюцца ў паветры. Так і застаюцца яны на розных берагах, вечна недакаханыя.
Паміж імі – возера. Яно раздзяляе іх, але і яднае. Побач толькі сумныя алені, ці, можа, яны і ёсць алені. Аленям ніхто не забараняе кахаць адзін аднаго. Гукае: “Дзе ты, мой любы? Не бачу цябе.” Адказвае: “Пацярпі, мой мілы! Бачу цябе, толькі не чую.” І словы іх лётаюць на аблоках над вадой і раствараюцца ў паветры. Так і застаюцца яны на розных берагах, вечна недакаханыя.
